A little Journey to Her Mind

          Jej pierwszy festyn Fēngshōu jiérì, to zdecydowanie był najszczęśliwszy dzień w jej życiu. Dobry los pozwolił w owym czasie, odpocząć Małemu Faunowi. Mogła choć na chwilę się wyciszyć - dosłownie, bo nie znała Chińskiego, ale uczyła się, gdy tylko miała okazję. W większości jednak, to jej bracia rozmawiali, a ona odezwała się dopiero po dłuższym czasie. Uczyła się na nowo jak to jest być częścią rodziny, bo zbyt dużo wlano do jej serca nienawiści i gniewu, żeby dziewczynce było tak łatwo się dostosować.

          Rozglądała się na boki, trzymając jej nowo poznanych braci za ich nieco większe, ale wciąż dziecięce dłonie. Było pięknie. Kolorowe stragany, światła, palące się świece i głośny gwar mieszkańców okolicznych wiosek. Czas spowalniał, gdy widziała tyle szczęśliwych twarzy, a ona starała się to wszystko spamiętać, jakby w przyszłości miało to mieć naprawdę spore znaczenie.

☘︎ 𓆸 ☘︎

           Już nieco spokojniejsza blondwłosa dziewczynka, nie, już młoda dziewczyna otworzyła swoje zmęczone ślepia. Rozejrzała się po prostym pokoju. Przeciągnęła się i zapiszczała przy tym, jak dzikie zwierzę. Mimo prostego wnętrza pokoju, dwie rzeczy tutaj się wyróżniały - duże, wygodne łoże na którym dane było jej spać, o pięknych chińskich, drewnianych wykończeniach  i piękne obrazy na starych pergaminach. Była wdzięczna jej rodzinie za ten dar. Mimo, że dla innych ludzi byłoby to ubóstwo, a dla niej było idealnie. Poczuła jak jej serce zabiło mocniej na myśl o kolejnych cudownym festynie. Kolejne piękne uśmiechy innych ludzi miały ją otaczać, jednak czuła również jakiś dziwny niepokój. Starała się jednak ignorować swoje niepoprawne, ciężkie myśli. Nie chciała przywoływać nimi złego ducha do siebie. Wstała i ubrała się w prostą suknie, która wyglądała jak wór po kartoflach z paskiem zapiętym w talii. Wyszła z pokoju, przywitała się z ojcem i braćmi na placu treningowym. Oni zawsze byli punktualni i ciężko trenowali. Tym razem jednak ich miny były nieco bardziej skwaszone niż zawsze. Postanowiła się jednak o to zapytać później. Udała się do kobiet w kuchni, by zapytać się czy nie trzeba im było pomóc w niczym. Jednak nie była potrzebna i została odprawiona na spacer. I to był jej pierwszy błąd tego dnia…

Udała się w tą samą trasę, co zazwyczaj, jednak w dniu festynu Fēngshōu jiérì te góry w które wybrała się Fausta, uwalniały potężną moc ze swoich jaskiń. Potężną I niebezpieczną. Nawet najmądrzejsi madzy z ich wioski nie byli jej w stanie opanować, więc jak mogła to zrobić młoda Faustyna? Jej dość długi spacer na góry Shénshèng de hàojiǎo trwał ponad trzy godziny, piękne trzy godziny, przez które obserwowała nieskazitelnie czyste niebo, cudowne dzikie zwierzęta, które nie uciekały przez zwierzęcy zapach dziewczyny i cudownie, nieskażoną ludzką ręką ilość roślin, ziół i pięknych drzew.  W pewnym momencie usłyszała piękny głos, dojrzałej kobiety. Głęboki, niski, ale jednocześnie tak bardzo pociągający w magiczny sposób. Wolał ją.

— Kochanie, pomóż starszej Pani w potrzebie… 

Widmo jakiejś biednej kobiety pojawiło się w głowie głupiutkiej blondynki. Szła z stroje kojącego głosu i słyszała go coraz wyraźniej zza krzewów. Gdy nagle oślepiło ją na krótki moment światło koloru czerwonego. Zasłoniła oczy łokciem i drugą ręką wyciągniętą przed nią. Nagle coś ją szarpnęło w stronę jaskini, której wcześniej nie zauważyła przez mocny blask. 

— Jesteś moja! Głupia dziwka! 

Nagle głos stał się ostry i chrypowaty. A ona zemdlała, czując jak cała energia jest z niej wysysana. Podobno leżała przed tą jaskinią trzy dni, zanim ktokolwiek ją znalazł. Nie miała w zwyczaju mówić nikomu w którą stronę idzie, a przeszukiwanie każdego krzaka zajęło ludziom z wioski właśnie tyle czasu. Kolejne trzy dni leżała w łóżku bez prawie żadnego znaku życia. Miała ledwo wyczuwalny puls przez te dni. Była zimna. Ale czuwali nad nią bracia i ojciec. Do pewnego czasu. Bracia w końcu udali się w podróż, by kształcić swoje młode umysły. A Faust dalej trwał w śpiączce wycieńczenia. W snach jednak widziała siebie. Swoją alternatywę, która krzyczała wniebogłosy. Wręcz darła się, chcąc wyjść na zewnątrz. Krzyczała okropne rzeczy. Cała ta nienawiść, która zbierała się w dziewczynce na przestrzeni jej młodych lat, została uwolniona wraz z dniem jej niepozornie, spokojnego spaceru. Wpuściła w głąb siebie demonice, która posiadła część jej ciała. Obudziła się po tygodniach i to bardzo osłabiona. Ale mimo tego starała się jak najszybciej odzyskać siły i udać się za braćmi do nowej szkoły. Ojciec z żalem wypuścił ją ze swoich objęć, jednak po roku od jej pobudki i odwiedzinach jego synów. 

Her Head is sleeping, be Quiet

              Jej długi i wydawałoby nieskończony sen pozwolił jej nieco poznać nową towarzyszkę jej życia. Z przymusu musiała to zrobić.  Trzeba było przyznać, że sny były przerażające, ale sama kobieta sprawiła, że jej alternatywna wersja była równie piękna, co ona sama. Spojrzała w lustro, gdzie nie widziała swoich blond włosów i jelenich poroży, a czarne, gęste loki i baranie rogi. Dotknęła się w poroża i się zdziwiła mocno. Rzeczywistość, a lustro to były dwie inne rzeczy. Nie poznawała tych pięknych, czerwonych oczu na jej twarzy.

— Tak łatwo się poddałaś mimo swojej potęgi? Nawet nie poznajesz swojego własnego odbicia w lustrze.

Fausta aż odskoczyła od lustra, gdy jej odbicie zaczęło mówić. Z jednej strony była przerażona, z drugiej zafascynowana. Szybko wróciła i dotknęła lustra palcem, który zatopił się w szkle. Cofnęła dłoń, a jej odbicie prychnęło z pożałowaniem. Chciała aby Fausta się jej całkowicie poddała. Jednak Faust mimo kruchej postury i delikatnego wnętrza, nie była słaba - zwłaszcza duchem. 

— Nie poddam się

Powiedziała nieśmiało blondynka chwytając za lustro. Zdziwiona czerwono oka, uśmiechnęła się zadziornie.

— Przekonamy się, damulko. Twoja matka wiele mi mówiła o Tobie, wiesz?

Przeszedł ja zimny dreszcz na myśl o swojej okrutnej matce. Czuła właśnie od demona podobną energię, jak ta jej chorej na głowę matki. Jej postać stała się bardziej spięta. Postura zesztywniała. 

— Kim ty do cholery jesteś? — z ust Faustyny wymsknęło się gardłowe warknięcie. Tak jakby momentalnie stanęła jej gula w gardle. 

— Już mówiłam. Twoim odbiciem. — przewróciła oczami, już nieco zirytowana brakiem pomyślunku młodej dziewczyny.

— Nienawiścią, furią, Złością, frustracją. Jak zwał tak zwał. Zwabiła Cię moc demona Twojej matki. Nie jestem nią, a jej częścią, która żywi się negatywnymi uczuciami, przeżyciami innych. Jesteśmy jak pasożyt. A w Tobie jest bardzo dużo nienawiści. Zwłaszcza w jej stronę. A ona tak bardzo chciała Cię męczyć wspomnieniami, że poświęciła kawałek swojej mocy, żeby wysysać Twoją. Wytłumaczyłam Ci już? 

Pod koniec zaśmiała się histerycznie. Fausta złapała obiema rękami za lustro i rzuciła nim za siebie, a postać w nim zaczęła krzyczeć, nie…wydzierać się, jakby ją katowano. Wraz z upadkiem lustra, upadła i Fausta. Lustro rozbiło się, a blondynka, zaczęła krzyczeć z bólu, gdy z jej głowy poroża odpadły i bardzo boleśnie zaczęły się wyżynać rogi baranie. To nie była bezbolesna przemiana jaką zazwyczaj przechodziła. To było bolesne. Jej kopyta zmieniły nieco kształt i kolor sierści, tak samo włosy. Stały się ciemne i błyszczące. 

— Odejdź! NIE CHCĘ TEGO! — Wydała z siebie ryk. Wiedziała, że było już za późno. Przegrała z kolejną klątwą jej matki. Czuła, że zawsze z nią przegrywa. Tak jak wtedy, gdy ją porzuciła na pastwę losu.  Żyła tylko dzięki Apollo, była mu za to wdzięczna. Dzięki niemu tak naprawdę poznała dar życia. Mimo swoich traumatycznych przeżyć, mogła cieszyć się dalszą egzystencją.

— Głupia dziwka!!! DAŁAŚ MI WARIATKO CZĘŚĆ SWOJEJ MAGII, ZEMSZCZE SIĘ NA TOBIE! 

Dziewczyna krzyczała jak opętana myśląc tylko o zemście. Postanowiła pochłonąć całą demoniczną energię jej matki w swoim celu i stworzyć tą alternatywną wersję siebie - MeiXiu! Przyrzekła sobie, że w końcu nauczy się panować nad nią! A wtedy nadejdzie czas na zemstę na Sianie. 

— Nawet nie wiesz co zrobiłaś, szmato…

Death fascination never Killed, right?

W akademii, nie czuła już jednak gniewu. Miała przy sobie wielu kochających ją ludzi i przyjaciół. Baochenga dopóki nie wyjechał z córką. NamGiego, no i… do czasu miała też Jamesa… James. Jej pierwsze prawdziwe zauroczenie, była nawet pewna, że go kocha. Jednak szybko te uczucia zmieniły się w nienawiść, kiedy zniknął bez słowa. Zostawił ją bez pożegnania i nikt nie wiedział, albo nie chciał jej powiedzieć gdzie on był. Ani Rowena, ani Síth. NamGi też nie miał pojęcia. Wtedy znów zaczęła wpływać na nią jej alternatywna wersja. MeiXiu. Nie potrafiła jej wtedy zbyt dobrze kontrolować. Nie w takich emocjach. To była część jej, ale też część jej matki, która chciała, by jej córka cierpiała katusze psychiczne i fizyczne. Przez długi czas nie potrafiła być Faustą. Włóczyła się po szkole jako Mei. Prawie do samego ukończenia przez nią szkoły. W ostatnich dniach szkoły wróciła jako Fausta. Spokojna. Rozładowana, ale jednocześnie dalej smutna. Tęskniła za Bratem i za Huan. No i za tym durnym Jamsem, który sprawił jej taki zawód. Choć sama nie do końca wiedziała, co tak naprawdę między nimi było.

Po ukończeniu szkoły, zamieszkała w Enosii. Nie wróciła do Chin. Chciała spędzić więcej czasu z tymi przyjemnymi wspomnieniami. Choć przez chwilę. 

            I tak minęły, kolejne dwa lata jej życia. Pozornie spokojne, choć wiele w tym czasie się działo w jej życiu. Poznała ciekawą osobę, z którą zamieszkała w pobliskim mieście niedaleko Akademii Nook Of Wolves. Poczuła wtedy, co to jest szaleństwo i prawdziwa miłość. Znalazła też pracę w szpitalu i leczyła ludzi. Była jednak osoba, której nie potrafiła uleczyć i jej przyszły mąż dobrze o tym wiedział. Więc oboje wymyślili plan. Brutalny I zły. Tak bardzo okropny, jak jej matka. Planowali go kolejne dwa. Razem z już wtedy swoim mężem zaplanowała spotkanie ze swoimi siostrami. Wmówiła Im, że chce odzyskać z nimi kontakt - jakież to było słodkie i naiwne z ich strony, że się zgodziły na to. Spotkali się oni w miejscu, gdzie jej matka zostawiła ją na pewną śmierć. Jednak one o tym nie wiedziały. W dzień, to miejsce było piękne. Zwłaszcza bez magicznej bariery i krwiożerczych stworzeń. Miło spędzony dzień zakończyły przy kanionie, przy którym Fausta prawie umarła. Rozłożyły tam koc i zrobiły sobie piknik. Błędem jej sióstr było wypicie czerwonego winka. Było pyszne, aromatyczne, pachniało winogronem. Lecz… miało w sobie truciznę paraliżująca. I padły na koc, gdy zapadała już noc. Wtedy też Fausta zamieniła się w ponurego żniwiarza, a Mei wkroczyła do akcji. Jej mąż że spokojem tylko się przyglądał i kibicował swojej żonie. Takim samym przeraźliwym rykiem jak kiedyś przywołała dzikie zwierzęta, które żywcem zaczęły rozszarpywać kobiety. Jedyne osoby, które kochała i szanowała Diana. Tym razem jednak Fausta nie odwracała wzroku. Patrzyła na cierpienia i słuchała krzyków jej sióstr z mordem w oczach. Wykorzystała połączenie demonicznej mocy jej matki do telepatycznego kontaktu z nią. Jej matka, mogła teraz zobaczyć jej czerwonymi ślepiami jak jej córeczki były rozszarpywana i jak ich flaki, krzew, trzewia zostawały wywlekane na zewnątrz. Została do momentu, gdy jej matka przybyła. Zrozpaczona. Podeszła do niej, gdy tak beznadziejnie stała i pierwszy raz w życiu widziała jak ubolewa. Złapała ją mocno za ramię i ścisnęła.

— Wygrałam, Matko — rzuciła jak gdyby nigdy nic się nie stało, zmieniając się jednocześnie w Fauste i przy ścisku oddając jej demoniczną moc. Naprawdę wygrała. Nie mogła w to uwierzyć. Po tym wszystkim Diana załamała się i nawet nie szukała zemsty. Tak jakby zaczęła rozumieć swoje błędy przeszłości. Za to Fausta w końcu po wielu latach odwiedziła rodzinę w Chinach. W końcu przedstawiła im swojego męża - Daniela. Potwora o głowie jelenia i ciele człowieka. Dobrali się, o ironio. 

 And This is The End Of her chaos.